De verloren toon

Wenen, 1929. Alles verandert op slag wanneer in het warme,
goedburgerlijke gezin Winiewicz de moeder onverwacht sterft. Lida is
bijna één jaar, haar zus Claudia is zes. Jaren later hertrouwt vader
Karl met een jongere Joodse vrouw. Wanneer de nazi’s de macht grijpen
vlucht hij met zijn nieuwe echtgenote naar Parijs, zijn twee dochters
achterlatend bij zijn zus in Wenen. Als Lida, zelf voor een kwart Joods,
studeert voor klassiek zangeres, ondervindt ze wat antisemitisme
betekent: het wordt haar verboden op te treden. Vanaf dat traumatische
moment haalt ze de hoge g niet meer, wat ze ook probeert. Maar voor
zelfmedelijden is geen tijd: haar intelligentie, humor en scherpe ironie
redden haar. ‘Het schijnt dat je ook kunt leven zonder te kunnen zingen.’
De in Oostenrijk veel bekroonde schrijfster haalt in De verloren toon
haar jeugdherinneringen op – met een scherp oog voor details en een
grimmige levenslust.